«Η δυσαρέσκεια είναι μια ιδιότητα του Λεπτού
Κόσμου. Σε αυτή μπορεί κάποιος να διακρίνει αιώνια κίνηση γιατί χωρίς αυτή την κίνηση είναι αδύνατο το προχώρημα στους ανώτερους κόσμους».
(AGNI ΥOGA SOCIETΥ, Καρδιά, παρ. 164.)
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που απογοητεύονται μόλις συμβεί κάποια σύγκρουση στην οικογένεια, στην εκκλησία, στην ομάδα ή στο έθνος τους σαν σύνολο. Αμέσως βγάζουν το συμπέρασμα ότι τα πάντα κινδυνεύουν και ότι το καλύτερο γι’ αυτούς είναι να αποσυρθούν, να επιτεθούν, να περάσουν στην ισχυρότερη πλευρά ή να βυθιστούν στην αδράνεια. Αν αναλύσουμε την κατάσταση θα δούμε ότι η σύγκρουση αρχίζει όταν:
1) Μια καινούργια ενέργεια, ιδέα ή σκέψη συγκρούεται με την παλιά, την ξεπερασμένη η οποία αντιστέκεται και προσπαθεί να διαιωνιστεί.
2) Οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι από την τρέχουσα κατάσταση στον τομέα της οικονομίας, της θρησκείας ή της επιστήμης.Αυτή η δυσαρέσκεια συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ξεπερνάει το επίπεδο που παρουσιάζουν ο χρόνος και οι συνθήκες.
3) Ένας εξελιγμένος άνθρωπος μπαίνει στις τάξεις μας και ταράζει τα ήρεμα, γαλήνια νερά στα οποία επιπλέουμε αθώα ή ένοχα. Στη φιλολογία των παλιότερων εποχών βλέπουμε ότι οι μεγάλοι μαθητές και σωτήρες συχνά ονομάζονταν ταραχοποιοί. Αυτό αποδεικνύεται ότι ισχύει για κάθε εποχή.
Η σύγκρουση, όμως, δε συμβαίνει μόνο μέσα σε μια οικογένεια ή μια ομάδα ατόμων.
Συμβαίνει επίσης και μ έ σ α σ τ ο ν ε α υ τ ό μ α ς.
Η σύγκρουση μέσα στον άνθρωπο αρχίζει σαν ένα αποτέλεσμα πνευματικής δίψας ή καλύτερα σαν ένα αποτέλεσμα του καλέσματος ή της επίδρασης της πνευματικής του φύσης.
Τότε ο άνθρωπος χωρίζεται ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο, ανάμεσα στο υλικό και το πνευματικό μονοπάτι.
Η σύγκρουση αναπτύσσεται μέσα του και συνεχίζεται μέχρις ότου νικήσει ή μια ή η άλλη πλευρά της φύσης του.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν τα πιστά μέλη τους παντού και ότι δικό τους καθήκον είναι να απομονώνουν και να προσβάλουν τους φορείς του φωτός μέσω της σύγχυσης, της αναποφασιστικότητας, των αμφιβολιών και του ψέματος.
Ενεργοποιούνται ιδιαίτερα μόλις ένα αγνό φως αρχίζει να χτίζει την πηγή της υπηρεσίας του. Επιτίθενται ακόμα και στα έμβρυα πριν από τη γέννηση, αν καταλάβουν ότι τα παιδιά που πρόκειται να γεννηθούν προορίζονται να γίνουν ηγέτες φωτός.
Μπορούμε να διακρίνουμε ανάμεσα στη σύγκρουση και την επίθεση, αν μελετήσουμε τα κίνητρα που βρίσκονται πίσω τους.
Έχουμε σύγκρουση όταν μια ανώτερη δύναμη προσπαθεί να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες και περιστάσεις, καταστρέφοντας τα κρυσταλλωμένα εμπόδια.
Έχουμε επίθεσηόταν περιοριστικές, υλιστικές, απομονωτικές, εγωιστικές και σκοτεινές δυνάμεις προσπαθούν να καταστρέψουν την πηγή ή τον παράγοντα του φωτός μέσω οργανωμένης κακολογίας, προπαγάνδας ή άλλων σκοτεινών και ύπουλων μέσων.
Αν ψάξετε στις σελίδες της ιστορίας θα δείτε ότι κάποιο μεγάλο, εξελιγμένο άτομο δεν έζησε χωρίς να δεχτεί προσωπικές επιθέσεις από τις σκοτεινές δυνάμεις.
Μερικές φορές οι δυνάμεις αυτές αφυπνίζονται και οργανώνονται σε ένα συγκεκριμένο μέρος εξαιτίας της έλευσης ή της ύπαρξης ενός ηγέτη φωτός.
Η ανώτερου επιπέδου παρουσία του αυτόματα διεγείρει το κακό γύρω του και η μάχη αρχίζει, αλλά ο σοφός δεν κλονίζεται, χρησιμοποιεί το κάθε βέλος που ρίχνεται εναντίον του.
«Ευλογημένα ας είναι τα εμπόδια. Μας διδάσκουν ενότητα και αντοχή».
(AGNI ΥOGA SOCIETΥ, Καρδιά, παρ. 401.)
«Όλοι οι άνεμοι χρησιμεύουν στο μυλωνά για να φτιάξει καλύτερο αλεύρι».
(AGNI ΥOGA SOCIETΥ, Φύλλα από τον Κήπο του Μορύα,Τόμ. Ι παρ. 272.)
Κάποια καινούργια ιδέα, εφεύρεση ή κάποιος ηγέτης δεν έρχεται στον κόσμο των ανθρώπων, χωρίς να δημιουργήσει αντίθεση, πόνο και μόχθο.
Εκατοντάδες φορείς του φωτός, μεγαλοφυίες, πέθαναν πάνω οτο σταυρό του μίσους, της ζήλειας και της παρεξήγησης.
Εκατοντάδες κάηκαν, αφορίστηκαν, σταυρώθηκαν αλλά οι αιώνες που ακολούθησαν απέδειξαν ότι αυτοί ήταν οι πιο ισχυροί ευεργέτες της ανθρώπινης φυλής.
Τα εμπόδια και οι επιθέσεις αντί να τους αποδυναμώνουν, έγιναν το κύριο καύσιμο για την ανοδική νίκη τους.
Βρίσκουμε ένα τέτοιο παράδειγμα στη Βίβλο.
Στην αρχαία Παλαιστίνη υπήρχε μια λίμνη και μια φορά το χρόνο ένας Άγγελος του Κυρίου κατέβαινε και τάραζε τα νερά. Εκείνη τη στιγμή οι άρρωστοι έτρεχαν στη λίμνη και έπεφταν μέσα στο νερό γιατί η παράδοση έλεγε πως εκείνος που θα έπεφτε πρώτος στο νερό θα θεραπευόταν. Πέρα από την κυριολεκτική ερμηνεία του το γεγονός αυτός έχει και ένα συμβολικό νόημα.
Όταν τα «νερά» μιας ανθρώπινης κατάστασης, θέσης, ιδέας ή συναισθήματος ταράζονται, ελευθερώνεται μια θεραπευτική δύναμη για κείνους οι οποίοι αντί να εκφράσουν ανταγωνισμό και βίαιες αντιδράσεις, είναι ικανοί να ανταποκριθούν και να ενωθούν με το θεραπευτικό ρεύμα.
Η σύγκρουση μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε από τα τρία επίπεδα της ανθρώπινης Ζωής.
Μπορεί να συμβεί στο νοητικό πεδίο, όπου οι ιδέες μάχονται μεταξύ τους, μέχρις ότου βαθμιαία αναδυθεί η καλύτερη λύση μέσω μακρόχρονης αφοσιωμένης ερευνητικής εργασίας και διαλογισμού, αν όλες οι πλευρές είναι ειλικρινείς και απαλλλαγμένες από μηχανιστικές επιρροές.
Μπορεί να συμβεί στο αστρικό πεδίο, όπου οι συγκινήσεις και τα αισθήματα πολεμούν μεταξύ τους, μέχρις ότου παρεμβαίνει το ψυχρό φως της διάνοιας και αποκαλύπτεται η χρυσή Ατραπός.
Μπορεί να συμβεί στο φυσικό επίπεδο με τη μορφή επαναστάσεων, εξεγέρσεων ή πολέμων.
Στην κάθε περίπτωση δυο κύριες ενέργειες μάχονται η μια την άλλη.
Η μια αντιπροσωπεύει την παλιά στάση η άλλη την καινούργια.
Ή η μια αντιπροσωπεύει τις ενέργειες της ελευθερίας και η άλλη τις δυνάμεις του σκότους.
Η ιστορία αποδεικνύει το γεγονός ότι οι δυνάμεις του φωτός βγαίνουν πάντα νικήτριες και ότι οι νέες κουλτούρες και οι πολιτισμοί γεννιούνται σαν αποτέλεσμα σύγκρουσης.
Αυτές οι αλλαγές είναι το αποτέλεσυα των καινούργιων ενεργειών που έρχονται από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Η σύγκρουση εκπληρώνει τα ακόλουθα:
1) Οι παλιές μορφές, οι στάσεις, οι ιδέες, οι παλιοί τρόποι σκέψης και πράξης ξεκαθαρίζονται και έρχονται στην επιφάνεια. Οι άνθρωποι αρχίζουν να χρησιμοποιούν το νου τους.
2) Χωρίζει το σκοτάδι από το φως και τελικά εξαφανίζει το σκοτάδι, με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν αρκετά άτομα που υποστηρίζουν το φως.
3) Καινούργιες ιδέες, καινούργιοι τρόποι σκέψης και δράσης αναδύονται και σαν αποτέλεσμα ο πολιτισμός τελικά αλλάζει και η ανθρώπινη ζωή προσαρμόζεται στην πρόοδο της εποχής.
4) Αφυπνίζει το καλό σε πολλές καρδιές και οργανώσεις και ολοκληρώνει τις δυνάμεις αυτές οι οποίες θα οδηγήσουν τον άνθρωπο, την ομάδα, την εκκλησία και την ανθρωπότητα προς ανώτερες διαστάσεις.
5) Προκαλεί επίσης αποσπάσεις και απαρνήσεις οι οποίες έχουν μεγάλη σημασία για την πρόοδο κάθε ατόμου, εκκλησίας ή έθνους. 6) Ο δρόμος της προόδου είναι μια συνεχής διαδικασία απόσπασης και απάρνησης του κατώτερου και ταύτισης με το ανώτερο. Όμως, αν αυτή η ταύτιση διαρκεί για πολύ, γίνεται η ίδια ένα εμπόδιο στην ατραπό της προόδου.
7) Οδηγεί στην απελευθέρωση και σε βαθύτερη υπηρεσία. Είναι δυνατόν να προοδεύσουμε χωρίς σύγκρουση; Η ιστορία μας διδάσκει πως όχι αλλά είναι δυνατόν να ανυψώσουμε τη σύγκρουση στο νοητικό πεδίο και βαθμιαία να προσαρμόσουμε τη Ζωή στο καινούργιο φως που λαμβάνεται μέσω της σύγκρουσης.
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος πίνει υπερβολικό αλκοόλ και μια μέρα, είτε μέσα από τις συμβουλές των φίλων είτε μέσα από μια άσχημη εμπειρία, αντιλαμβάνεται ότι δεν πρέπει να πίνει.Τώρα η σύγκρουση αρχίζει ανάμεσα σ τ η σ υ ν ή θ ε ι α και την καινούργια απόφαση ή επιθυμία. Η σύγκρουση συνεχίζεται και ο άνθρωπος αρχίζει να βλέπει τα πράγματα πιό καθαρά.
Αυτή η εσωτερική φώτιση ενισχύει τις δυνάμεις της ελευθερίας στην ψυχή του και τελικά απαλλάσσεται από την κακή του συνήθεια.
Το ίδιο ισχύει για μια εκκλησία ή μια ομάδα.
Η ομάδα ή η εκκλησία μπορεί να λειτουργεί μια χαρά. Τα πάντα φροντίζονται κατάλληλα, αλλά ξαφνικά αρχίζουν προβλήματα. Μια επίθεση κατευθύνεται ενάντια στον αρχηγό, σε κάποιο από τα μέλη ή ενάντια σε κάποια απόφαση. Η οργάνωση αναστανώνεται». Η σύγκρουση επίκειται. Βαθμιαία και οι δυο πλευρές συσπειρώνονται και ξεκαθαρίζουν τις στάσεις τους.
Όταν και οι δυο πλευρές έχουν προετοιμάσει την επίθεσή τους, τότε το κουτσομπολιό, η κακολογία, η πολιτική, η ζήλεια, το μίσος —όλα ενεργοποιούνται.
Η εκκλησία ή η ομάδα περνάει μια σοβαρή δοκιμασία.
Τελικά τα μέλη αρχίζουν να βλέπουν τον εαυτό τους όπως είναι.
Οι προθέσεις και οι τακτικές τους γίνονται φανερές και όταν η μάχη κατασιγάζει, κοιτάζουν επάνω για να δουν τις αρχές πάνω στις οποίες η ομάδα ή η εκκλησία βασιζόταν.
Κοιτάζουν κάτω για να δουν αν δρουν ή όχι σύμφωνα με τη διδασκαλία που εκφράζεται σε αυτές τις αρχές —τη διδασκαλία την οποία δέχονταν όλα τα χρόνια.
Έτσι για πρώτη φορά η σύγκρουση τους παρέχει μια αληθινή εικόνα.
Έτσι τους παρουσιάζεται μια ευκαιρία για καινούργια πρόοδο, αν είναι ικανά να αντιμετωπίσουν το θέμα και να κάνουν τις αναγκαίες διευθετήσεις.
Το ίδιο ισχύει και για τα έθνη καθώς και για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η πρόοδος είναι το αποτέλεσμα σύγκρουσης.
Η πρόοδος αντιπροσωπεύει το πυρ μέσω του οποίου συμβαίνει η μεταμόρφωση.
Η σύγκρουση μας προσφέρει την ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς μας, να αφυπνιστούμε και να πάρουμε το μέρος των προοδευτικών δυνάμεων του φωτός. Σε ένα από τα βιβλία του, κάποιος Δάσκαλος λέει:
«Ο χρόνος δεν ήρθε ακόμα αλλά μια μεγάλη αφύπνιση βρίσκεται σε εξέλιξη.
Οι άνθρωποι, όμως, θα κατανοήσουν σωστότερα μόνον
όταν η αρχή της Σύγκρουσης εκτιμηθεί κατάλληλα σαν μια πνευματική αναγκαιότητα και χρησιμοποιηθεί από την ανθρωπότητα σαν ένα όργανο που
θα επιφέρει την απαλλαγή από λαθεμένους ελέγχους και αρχές».
Αλίκη Μπέιλη, Ακτίνες και Μυήσεις.
Συμβαίνει μερικές φορές οι σπουδαστές της σοφίας να αποκτούν μια κρυσταλλωμένη νοητική φύση.
Απορρίπτουν οποιαδήποτε καινούργια εξήγηση ή προσέγγιση του φωτός.
Όταν ένας σπουδαστής περιορίζεται σε μια προσέγγιση, βάζει τέλος στην πρόοδό του.
Ένας μεγάλος Δάκαλος μας προειδοποιεί:
«Άφησε τον ορίζοντά σου να είναι ευρύς, αδελφέ μου
και η ταπεινοφροσύνη σου μεγάλη —
έτοιμος να δεχτείς και να αφομοιώσεις οποιαδήποτε ιδέα γίνεται αποδεκτή από
την ενόραση ή την καρδιά σου».
Ο Θιβετανός.
Ο δρόμος της προόδου είναι σαν την αναρρίχηση ενός βουνού. Υπάρχει μεγάλη αντίσταση αλλά το κάθε βήμα οδηγεί τον άνθρωπο όλο και ψηλότερα προς την κορυφή.
Το κάθε βήμα στο διαλογισμό τον οδηγεί σε βαθύτερη σοφία και ευρύτερη εμπειρία αλλά ταυτόχρονα ο προσκυνητής αντιμετωπίζει μεγαλύτερη αντίσταση από το σώμα, από τις συγκινήσεις ακόμα και από τις σκέψεις του.
Αλλά αυτός συνεχίζει.
Κάθε βήμα είναι ένα πρόβλημα.
Δεν μπορεί κάποιος να προχωρήσει αν δε λύσει τα προβλήματά του.
Μερικές φορές τα προβλήματα αλλάζουν το σχήμα και τη μορφή τους αλλά ουσιαστικά είναι τα ίδια άλυτα προβλήματα.
Όταν ένα πρόβλημα λύνεται εξαφανίζεται και ένα άλλο μεγαλύτερο εμφανίζεται.
Σε αυτόν μπορεί να μη φαίνεται μεγαλύτερο γιατί κάθε φορά που λύνει ένα πρόβλημα αυξάνει η ενέργεια και η σοφία του και η αναλογία παραμένει η ίδια.
Στο βαθμό που ο προσκυνητής μας προχωρεί προς την κορυφή, στον ίδιο βαθμό ο ορίζοντάς του βαθμιαία διευρύνεται και η αίσθηση της αναλογίας και της σχετικότητας αναπτύσσεται.
Αναπνέει αγνότερο και λεπτότερο αέρα και ο θόρυβος των κατώτερων επιπέδων μειώνεται και χάνεται.
Το κάθε ανώτερο βήμα που κάνει τον φέρνει πιο κοντά στην Πηγή του Φωτός.
Ο ορίζοντάς του είναι η ευσπλαχνία της καρδιάς του.
Βαθαίνει και διευρύνεται συνεχώς —μέχρις ότου αγκαλιάζει ολόκληρο το σύμπαν.
Ο αέρας που αναπνέει στα συνεχώς ανώτερα πεδία είναι το πεδίο της συνείδησης μέσα στο οποίο εισέρχεται και μέσω του οποίου περνάει σε βαθύτερες και ανώτερες καταστάσεις συνείδησης.
Στην πραγματικότητα ένας τέτοιος άνθρωπος δε χρειάζεται να σκαρφαλώσει στην κορυφή του βουνού.
Το βουνό είναι μέσα στην ψυχή του.
Μπορεί να αρχίσει να σκαρφαλώνει στην ανώτερη κορυφή της ύπαρξης χρησιμοποιώντας μόνο το νου και το Εσωτερικό Φως του.
Το να διαλογίζεται σημαίνει να αναπνέει τον κόσμο των σκέψεων και των ιδεών.
Καθώς εισδύει όλο και βαθύτερα στον κόσμο της ανώτερης ύπαρξής του, φέρνει λεπτότερες ενέργειες κάτω στον εξωτερικό κόσμο, στο μηχανισμό του και βαθμιαία μεταβάλλει τα οχήματα της έκφρασής του, το περιβάλλον του και τον κόσμο.
Αυτό είναι το νόημα της υπηρεσίας.
Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο σκαρφαλώνει όλο και ψηλότερα στο βουνό μέσα στον εαυτό του. Και ανάλογα μεταβάλλεται η ύλη των φορέων του και η κατάσταση του περιβάλλοντός του.
Ο άνθρωπος αναπνέει με τη μύτη και τους πνεύμονες αλλά αναπνέει επίσης συγκινησιακά και νοητικά. Αυτός που ζει σε ένα ανώτερο επίπεδο των τεχνών και της γνώσης, δε μπορεί να ζήσει σε μια δηλητηριασμένη συγκινησιακή και νοητική ατμόσφαιρα.
Πρέπει να έχει καθαρότερο αέρα για να αναπνέει και αυτός ο καθαρός αέρας για τους εσωτερικούς, πνευματικούς του πνεύμονες μπορεί να βρεθεί στα ανώτερα επίπεδα της κουλτούρας και της σοφίας.
Όλα αυτά τα πράγματα μπορούν να επιτευχθούν μέσω της σύγκρουσης.
Στο αληθινό φως της, η σύγκρουση είναι η διαδικασία της μετουσίωσης των δυνάμεων σε ενέργειες — του κατώτερου σε ανώτερο.
Είναι η διαδικασία της απομάκρυνσης των τοίχων της άγνοιας μέσα στην οποία ζούμε.
Είναι μια αλλαγή πολικότητας από το νότο στο βορρά.
Ένας πραγματικός κομιστής του φωτός είναι ο άνθρωπος που αναπτύσσεται μέσω της σύγκρουσης. Αν δεν υπάρχουν θα δημιουργήσει ο ίδιος συγκρούσεις και εντάσεις.
Ένας από τους Κυρίους του Νου λέει πολύ όμορφα:
«Είναι απαραίτητο να συνηθίσετε στη μάχη σαν έναν καθημερινό μόχθο.
Πρέπει κάποιος να κατανοήσει μια μάχη όχι μόνο σαν μια δοκιμασία στο ξεπέρασμα της δύναμής του αλλά, επίσης, σαν μια πηγή για τη συσσώρευση ενέργειας.
Ιεραρχία δε σημαίνει τη σταθερότητα της αταραξίας αλλά σταθερότητα στο μέσο της Μάχης».
(AGNI ΥOGA SOCIETΥ, Ιεραρχία. παρ. 283.)
Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ 
